معرفی فرقه كیهانی (حلقه) – معرفی رهبر فرقه

معرفی فرقه كیهانی (حلقه)

معرفی رهبر فرقه

 محمدعلی طاهری فرزند محمدآقا متولد 1335، کرمانشاه، از پدر و مادری مسلمان، دارای همسر و دو فرزند، ساکن تهران است. وی در اواخر دهه‌ی چهل و پس از گذراندن دوره ابتدایی به همراه خانواده به تهران عزیمت کرد. پدرش در ابتدای ورود به تهران دربخش خدماتی اشتغال داشت و از این راه به اداره‌ی خانواده‌ی پرجمعیت خود (دو دختر و چهار پسر) می‌پرداخت. خانواده‌ی محمدعلی پیوسته او را مورد انتقاد قرار می‌دادند، زیرا در درس‌هایش موفق نبود و در کارهایی که انجام می‌داد با شکست مواجه می‌شد؛ به همین دلیل همواره در سعی و تلاش برای اثبات توانایی‌های خود بود. محمدعلی بعدها به کارهای فنی علاقه مند شد. طبق گفته‌ی طاهری، در دوران نوجوانی و جوانی او، پرواز و ساخت ماکت هواپیما مورد توجه جوانان و همسالان او بود، آن‌ها هواپیماهایی با موتورهای خیلی ساده تا پیچیده را می‌خریدند و با گذاشتن موتور و راه اندازی و سوخت گذاری در آن دست به ابتکاراتی می‌زدند؛ محمدعلی نیز از کسانی بود که استعدادش را در این قسمت نشان داد و بیشتر وقت خود را صرف درست کردن کاردستی و هواپیماهای مدل می‌کرد و مدعی است در این مسیر موفقیت‌هایی کسب کرده و با شرکت در نمایشگاه ابداعات و اختراعات جوانان، مورد توجه ساواک قرار گرفته و از دست نخست وزیر وقت (هویدا) جایزه دریافت کرده است؛ ولی با این همه در تحصیل موفق نبوده و ظاهراً نتوانسته دیپلم بگیرد.

گفته می‌شود در همان زمان (سال 1355) مأمورین ساواک، ملاقات‌هایی با وی انجام داده و پیشنهاد می‌کنند که در قبال اعزام وی به کشور آمریکا (بورسیه کردن او)؛ در جهت کنترل دانشجویان ایرانی ساکن آمریکا با آنان همکاری نماید! ولی چون موفق به دریافت دیپلم نشده بود، در عمل اتفاقی نیفتاد. با پیروزی انقلاب اسلامی، موضوع ساواک منتفی شده و طاهری جوان، گرایش‌هایی به ماتریالیسم و گروهک‌های چپ گرا پیدا کرد. در بازرسی کمیته انقلاب اسلامی از منزل وی تعدادی کتاب و اعلامیه‌های این گروهک‌ها کشف شده و برای مدت کوتاهی نیز بازداشت می‌شود. در این مقطع منزل مسکونی خود را تغییر داده و به همراه خانواده به منزلی که در اطراف کرج ساخته بودند، منتقل شد. در آغاز جنگ تحمیلی از طریق یکی از آشنایان و با معرفی نامه‌ی فردی صاحب نفوذ به صنایع دفاع معرفی شد تا طرح خود مبنی بر ساخت سلاح سبک را ارائه نماید و موقتاً به صورت روزمزد به صنایع دفاع مراجعه نمود؛ ولی آنجا هم موفقیتی کسب نکرده، بعد از مدتی با او تسویه نمودند.[1]

 طاهری که از ادامه تحصیل در ایران بازمانده بود، با سفر به کشورهای خارجی سعی در عزیمت کرد؛ اما به گفته‌ی خودش، به علت مشکل ادامه‌ی تحصیل داشت، ابتدا به ژاپن[2] بودن فراگیری این زبان و بالابودن مخارج، پس از حدود یک سال مجدداً به کشور بازگشت. سپس به همراه خواهر و شوهر خواهرش به ترکیه رفت تا در دانشگاه آنجا به تحصیل بپردازد. او ادعا می‌کند در دانشگاه «ارتادو» تحصیل کرده؛ ولی دانشگاهی به این نام در ترکیه یافت نشده است، دانشگاهی به نام «ارتادوغو» به معنی «خاورمیانه» وجود دارد؛ ولی نام وی در آن دانشگاه بر تحصیل در آن دانشگاه ارائه نکرده است؛ هم چنین ّثبت نشده و در ضمن هیچ مدرکی دال بر تحصیل در آن دانشگاه ارائه نکرده است؛ هم چنین طبق گفته‌ی خودش، پس از سه سال، یعنی قبل از پایان یک دوره کارشناسی به دلیل درگیری با اساتید و مسئولین دانشگاه، به کشور بازگشته است![3]

 با وجود این که طاهری می‌گوید در دانشگاه «اورتادو» ی ترکیه ثبت نام کرده و به جای مهندس «مهندسی فنی، اشتباهاً مهندسی محیط را انتخاب کرده است، خود را در ایران «مهندس مکانیک» همان مهندسـی فنی که خواسته‌ی قلبیش بوده، معرفی می‌کند. همان طور که اشاره شد، پس از تحقیقات و مکاتباتی که مسئولین پرونده با دانشگاه مذکور انجام دادند، مشخص شد آن دانشگاه (ارتادوغو)، ثبت نامی از طاهری نداشته است. با همه‌ی این اوصاف چنانچه اظهارات بالا از طاهری پذیرفته و ادعاهایش صحیح دانسته شود، باز هم طاهری به دروغ خود را مهندس مکانیک و در مواردی دکتر معرفی کرده است.

[1]– طاهری دلیل عدم همکاریش را نپذیرفتن طرح‌هایش عنوان می‌کند، در حالی که این موضوع مربوط به سال 62 – 63 است که به دلیل جنگ تحمیلی از افرادی که طرح‌های صنعتی و بخصوص اسلحه سازی ارائه می‌دادند، استقبال ویژه‌ای کرده و استخدام می‌شدند! (کارشناس آگاه پرونده، در تاریخ 15 تیر 92)

[2]– سفر به ژاپن حائز اهمیت است، زیرا ژاپن از کشورهای مطرح در رواج شبه عرفان‌های شرقی است.

[3]– این سال‌ها، امکان انواع فعالیت‌های (سیاسی و…) برای طاهری فراهم بوده است. در ضمن طبق اظهارات خودش سفری از ترکیه به بلغارستان داشته است.