نقد اصول فرقه ی حلقه – نقد اصل 18(نقد اول، دوم، سوم(بخش اول))؛

 

 

نقد اول) فقط راه تفویض

چنین سلوک عملی پیشینه ندارد بنابراین، روشی نو بنیاد و ابداعی است و با توجّه به اهمیّت شعور کیهانی در نظر نویسنده (تا جایی که زیر بنای اعتقادی تمام انسان ها محسوب می شود[1]) ابداع چنین روشی به منزله تشریع دستور العمل سلوکی برای بهره مندی از شعور کیهانی است. مبدع شبکه شعور کیهانی، حقّ خود می داند که اتّصال به این شبکه را تنها از کانال تفویض مرکزیّت کنترل عرفان کیهانی میسّر بداند. اتّصال به این شبکه در نهایت حتما باید به این مرکزیت وابسته باشد و قابل فراگیری از راه های دیگر نظیر مطالعه کتاب و نوشته نیست. نویسنده در کتاب انسان از منظری دیگر می گوید: فرادرمانی از طریق کتاب، قابل فراگیری نیست، زیرا رشته ای است عرفانی و کسب آن چه را که در عرفان عملی مطرح است نمی توان از طریق کتاب و نوشته به دست آورد بلکه باید از طریق مربّیان به شاگردان تفویض شود.[2]

حال این حقّ انحصاری از کجا آمده است!؟ چرا تنها راه، فقط راه تفویض است!؟ چرا حقّ این تفویض، فقط دست مرکزیّت کنترل عرفان کیهانی است و لازم است از طریق مربّیان به شاگردان تفویض شود!؟

نقد دوم) چرا سوگندنامه

نویسنده که در این اصل به امضای سوگندنامه اشاره نموده در جای دیگر درباره ضرورت آن می‌گوید: درمانگری با مکتوب نمودن سوگندنامه مبنی بر استفاده مثبت و انسانی به فرد تفویض می‌شود و با دریافت لایه محافظ که درمانگر را در مقابل تشعشعات شعور معیوب سلولی و سایر تشعشعات منفی و تداخل موجودات غیر ارگانیک محافظت می‌نماید، آغاز می‌گردد[3]. ضرورت امضای سوگندنامه جهت استفاده مثبت و انسانی از توانایی اتّصال، نشان می ‌دهد که درمانگر، از مرکزیّت کنترل عرفان کیهانی، قدرتی ماورائی دریافت کرده است و حالا که صاحب توانایی اتّصال به شعور کیهانی شده باید سوگندنامه‌ ای اخلاقی امضا نماید و تعهّد دهد که استفاده غیرانسانی از این اتّصال انجام ندهد. این نکته نشان می‌ دهد که تفویض اتّصال توسط مرکزیّت کنترل، به درمانگر، نوعی تصرف تکوینی و بخشیدن و اعطای توانایی به وی، برای ارتباط با ماوراء است. شخصی که این توانایی را دریافت کرده می تواند از توانایی ارتباط با ماوراء، استفاده غیرانسانی کند.  قرائن موجود در سخنان بنیانگذار عرفان کیهانی نشان می‌ دهد که درمانگر با این توانایی می‌ تواند از اسرار دیگران آگاه شود و در دیگران تصرّف نماید. درغیر این صورت اگر چنین توانایی درمیان نبود امضای سوگندنامه معنایی نخواهد داشت. نکته دیگراین که آیا خود بنیانگذارعرفان کیهانی دارای توانایی اتّصال هست یا خیر؟ اگر این توانایی را دارد آیا خودش سوگندنامه ای را امضا کرده و یا از مقام عصمت برخوردار است و خطایی از او سر نخواهد زد. بنابراین، گذشته از این که اصل تفویض اتّصال، حاوی ادعایی بلند در تصرّف تکوینی و دادن توانایی و قدرت ماورایی به دیگران است، تکلیف کردن به امضای سوگندنامه نیز حاوی ادعای قرار دادن وظیفه برعهده دیگران می باشد.

نقد سوم) تناقض حقّ تفویض با آیات قرآن

قبل از بیان این نقد، چند نکته بیان می شود: 1- ازاصول مسلم عرفانی، انحصار صفات کمال (چه صفات جلال وچه صفات جمال) درخدای متعال است.[4] قرآن کریم سرتا سر بر انحصار کمال در خدای متعال تصریح نموده است. نمونه هایی از این دست عبارتند از:

الف) آیاتی که به صفاتی مانند السمیع، العلیم، الحکیم، القادر، العزیز و مانند آن ختم می شود.

ب) آیاتی نظیر:

أَنَّ الْقُوَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا؛[5] توانایی تماما از آن خداست.

إِنَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَمِيعًا؛[6] عزت تماما از آن خداست.

یکی از این موارد، انحصارشفا بخشی در خداوند است؛ در سخن حضرت ابراهیم(علیه السّلام) آمده:

وَإِذَا مَرِضْتُ فَهُوَ يَشْفِينِ؛[7] وقتی من بیمارمی شوم تنها او مرا شفا می دهد.

 

 

 

 

 

پی نوشت:

 

 

 

[1]. ر.ک. به: همان، اصل ۱۲، ص70.

[2]. انسان از منظری دیگر، ص ۱۰۰.

[3]. عرفان کیهانی، اصل 44، ص 110.

[4]. ر.ک.به: صدرالدین قونوی، مفتاح الغیب، تصحیح: محمدخواجوی، تهران، مولی،1374، ص143.

[5]. بقره/ 165.

[6]. یونس/ 65.

[7]. شعراء/ 80.